Өмірінің басты бөлігін еңбекке арнаған, еңбекпен көркейіп, есейіп, зейнетін көріп отырған жан – мәдениет ардагері, менің нағашы әжем Жулдызайым Жумағұлқызы Олжағұлова.

Мен Қостанай қаласындағы №9 балабақшаның тәрбиешісімін. Бүгін осы байқау аясында тәлімденушілерімді көпшілікке шын ықыласпен таныстырғалы отырмын. Менің тобымда 15 қыз бар. Әрқайсысы гүлдей құлпырған сұлу, келешегінен зор үміт күттіретін өнерпаз, алғыр, зерек.

Әр адамның өмірінде мақтан тұтатын біреуі болады. Мен үшін ол – аяулы анам. Ол менің батырым, ақылшым және ең жақын досым. Мен мінсіз ана қандай болуы керек деп ойласам, бірден оның бейнесі көз алдыма келеді.

Әжесі бар немере уайымның не екенін білмей өседі. Себебі «Өз балаңды өскенше, немереңді өлгенше бағасың» деген нақыл бар. Мен әжемнің барына қуанамын. Ауылға барғанда құрақ ұшып алдымнан шығады. Сарайға сақтағанын қазанға салып, сандыққа жинағанын дорбалап береді.