Осы мақаланы жазарда көп ойландым. Өйткені алдымда белгілі қаламгер Сәлім Меңдібай ағамыздың 2015 жылы екінші дүниежүзілік соғыстағы жеңістің 70 жылдығына орай жарық көрген “Өшпес даңқ” атты кітабі тұр. Осы шығармалар жинағын Сәкең сыйлаған еді және бұл кітапта менің де мақалам бар.
Соғыс — кімнің де болсын жүрегіне жара салған, ананы баласынан, аяулы жарды күйеуінен, баланы әкесінен айырған сұм ажалдың нақ өзі. Қазір бейбіт өмірді сүріп, тәуелсіз елде ғұмыр жатқанымыз – 1941-1945 жылдары қан майданда ел үшін, ұрпақ үшін жан беріскен ата-бабаларымыздың арқасы.
“Жеңіс” – құлаққа балдай тамып, жағымды естілер неткен керемет сөз. Бұл сөздің астарында қаншама еңбек пен тердің, қанша қыршын кеткен жанның көз жасы бар. Сол себептен болар, ғұмырымыздың қас-қағым сәтінде ойып тұрып орын алар, аса үлкен қуанышпен қарсы алатын Жеңіс күнін ерекше атап өтеміз. Жеңіс күні – шынайы патриотизм сезімін оятатын, халыққа рухтық сезім беретін, […]
Аз емес,зар жылаған егілген жан, Аз емес, өшкен өмір төгілген қан. Кеудеге зілді қасірет салды соғыс, Қирады талай арман, көңілге алған. М. Темірұлы. Ұлы жеңіс бізге оңайлықпен келген жоқ. Ол бізге елім деп соққан ерлердің,17-18 жасар жас бозбалалардың ерлігінің арқасында келді. Атамның көзінің қарашағындай сақтаған, әкесінің медальдары мен ордендерімен жыл сайын жеңіс күні […]
Мен арнаулы әлеуметтік қызмет көрсету орталығына жұмыс аумастырған болатынмын. Оған дейін, ұстаздық еңбек жолымда дәл осындай оқиғаларды тек қана кітапханада Ұлы Отан соғысы туралы естеліктерден оқитынмын. Осы орталықта өзіме қарасты қарттармен күнделікті әңгімелесе отырып, мына бір әңгіме құйқа-басымды шымырлатып, төбе шашымды тік тұрғызды. Естігесін 2-3 күн ұйқыдан айырылып, қолыма қалам алып, сіздерге жолдауға бел будым…
Мен атамды көрген жоқпын. Бірақ,ес білгелі,төрде ілулі тұрған атамның суретіне және омырауына тағылған медалдарына қызыға қарайтынмын.Атам туралы білгім келіп,әкем Серік Мұқсынбекұлынан сұрайтынмын.
“Елімнің бұрынғы өмірі қандай болды, қазіргі өмірі қандай?” деген сұрақтар мені үнемі толғандырады. Елімнің бұрынғы бастан өткізген жан түршігерлік өмірін естен шығару мүмкін емес, бірақ кейбіреулер ұмытқан да сияқты. Мен ешқашан ұмытпаймын. Өйткені сол кезеңді менің атамның әкесі, яғни менің үлкен атам басынан өткерген екен. Сол бір «соғыс» деген сұмпайы қаншама адамның өмірін алды, қаншасының […]
Менің ұлы нағашы атам Зейнел Ғабиден Жұрмағамбетұлы 1905 жылы 5 қаңтарда Қызбел ауылында дүниеге келген. Нағашы әжем атам жайлы ерлік істерін айтып, көп әңгімелейтін. Қызбел ауылында балық аулап, тұрмысы төмен жандарға көмектескенді ұнатады екен. Аулаған балықты бірде ас қылып, қалғанын сатып, киім-кешек, тағамдарға айырбастап, отбасын асырап, күнелтіпті.
Біздің екі бабамыз – Рахманов Әбілтай (1898-1980 жж.) және Рахманов Әбділда (1906-1942 жж.) 1941-45 жылдардағы екінші дүниежүзілік соғысқа қатысқан. Ал өз атамыз Әбдіқадыр Әбдірайымұлы бабаларымыздың қайтыс болған, өткен ғұмыр-тірліктерінде аса бір елеулі күндерді (ерекше еңбек-ерлік, Жеңіс күні, артиллерияшылар күні, Сталинградты жаудан босатқан күн – 18 қараша) ұмытпай, мешітке барып, садақа беріп, отбасында жайылған дастарқанда, әрбір […]
Көктемнің ең тамаша айы басталса да біздің Арқалық қаласында денеңді дір еткізетін бір салқындық болатын. Ауа райына қарамай, ең көңілді жүруге тапсырма берілген ерекше күн еді. Көшеде – плакаттар, үлкенді- кішілі желбіреген қызыл тулар. Ұлы мереке – Жеңістің 30 жылдығына атап өтуге шұғыл кірісіп кеткенімізді көрсетеді. Мәдениет үйінен шығып, теңертеңнен бері қарбаластан тізе бүгуге асығып […]
